Verslag Via Gladiola in Nijmegen, 19 juli 2019
Met een behoorlijke club op al vroeg in de morgen op weg richting gebouw “de Draaischijf” van de NS in Nijmegen. Nog voor negenen binnen aldaar: Jaap, Ben, Paul, Oscar, Henk, Hans B. en ook onze oud drummajor Gerben reed met ons mee. De spullen bij Jaap in de bus, altijd makkelijk.
Overigens, ik noem het nu gelijk maar even: Marlinde en Anita liepen mee in de vierdaagse zelf, wederom een knappe prestatie voor het goede doel. Probleemloos over de finish !!
Na de eerste bak koffie, omkleden en een korte briefing, even na tienen richting de bus die ons tot vlak bij het parcours probeerde te brengen op sportpark Union. Nadat de bus niet verder kon en ergens op een stuk weiland werd weggezet kwamen we na een wandeling aan bij Union. Daar werd de zaak muzikaal even verder op poten gezet, drummers en pipers namen het repertoire voor zover nodig nog even door en de muzikale leiding stemde de pipes.
Vervolgens de gebruikelijke bak soep en een broodje kroket of frikandel. En toen nog even wachten tot we vrij snel de baan op konden, even kort er af bij een wat groter verzamelpunt en vervolgens door naar de wedren. Ik meen dat we rond een uur of een wegliepen. Wat een mensen langs de kant, wat een mooi weer en wat een machtige sfeer zoals elk jaar. En nu ook weer een hoogtepunt als je langs de patienten loopt van het Radboud Ziekenhuis die buiten liggen of zitten langs de route. Dan hoor je die band gewoon extra door knallen.
Na een lekker marstempo begeleid door 3 base drummers, terwijl de diverse stewards ruim baan maken en drinken onderweg rond delen, komt dan de hoofdtribune in zicht en ook als je de bocht door bent richting het eindpunt, is er heel veel publiek op de been. En dan is het even stoppen, wat drinken, uitdampen en op adem komen voordat we weer dwars door het centrum van Nijmegen heen, van tijd tot tijd spelend en in marsorde, teruglopen naar de Draaischijf. Omdat de mensen ons daar zo gastvrij ontvangen en hun gebouwen voor ons openstellen krijgen zij natuurlijk nog even een serenade.
Ja, dan kunnen de bezwete kledingstukken en de warme kilts uit na een kilometer of tien, twaalf. We trekken lekker wat luchtigs aan, voordat we ons tegen half vijf op het Chinese buffet storten. Binnen no time is het buffet in de magen verdwenen en moe maar voldaan gaat ieder weer zijn of haar weg. Met voor velen ook nu de toezegging en de wens, volgend jaar weer van de partij te zijn!
